"Tajani, Israëls invloedrijke man", ontstaat er een vechtpartij in de Kamer met de Vijfsterrenbeweging.

De minister van Buitenlandse Zaken verschijnt voor de Senaat voor een briefing over het buitenlands beleid, een omvangrijke agenda in een tijd als deze, en de oppositie wacht hem met getrokken wapens op. Er hangt een incident in de lucht en het barst los wanneer, tijdens de stemming, de vicefractieleider van de Vijfsterrenbeweging, Alessandra Maiorino , aan de beurt is. Zoals het haar betaamt, komt ze hard en opruiend over. Misschien gaat ze een beetje te ver wanneer ze Tajani ervan beschuldigt " een door Israël betaalde influencer " te zijn. De hel breekt los. Rechts slaat de vonk over en vicepresident Ronzulli , die de zitting voorzit, berispt het Vijfsterrenlid dat haar standpunt handhaaft: " Ik zei alleen influencer, het is geen belediging ." Tajani voelt zich echter wel degelijk beledigd.

Tajani spaart geen kritiek op Israël en stelt botweg dat " wat er in de Gazastrook gebeurt steeds onaanvaardbaarder wordt ", dat de Israëlische reactie op 7 oktober veel verder ging dan " een proportionele reactie ", en dat de oprichting van een Palestijnse staat essentieel is. Hij keurt ook de aanval op Qatar af: het schenden van de soevereiniteit ervan is " onaanvaardbaar ", vooral omdat het live op televisie wordt uitgezonden. Woedend reageert hij: " Het betekent dat ik door een buitenlandse staat word omgekocht om handelingen te plegen die in strijd zijn met mijn plicht. Zo'n beschuldiging zonder bewijs uiten is een onaanvaardbare schande ." De Vijfsterrenbeweging zou zich moeten distantiëren. Maiorino, echter, een van die politici die gedijt op vechtpartijen, verdubbelt: " Je hebt het niet helemaal begrepen. Ik zei 'als een betaalde influencer'. Maar hij wordt niet betaald: hij is een influencer voor niets ." De vechtpartij was overduidelijk, de rechtse opstand, het bijeenroepen van een conferentie van fractieleiders, die echter geen sancties oplegde maar slechts een waarschuwing, een soort rode kaart voor de strijdlustige Conte-aanhanger. Het incident was de enige onverwachte ontwikkeling en vrijwel het enige moment van enige interesse in een verder voorspelbaar debat tot aan de laatste komma.

Tajani spaart kritiek op Israël zeker niet. Er is de " onaanvaardbare wond voor de hele internationale gemeenschap", de felle veroordeling van de "schending van de soevereiniteit van Qatar ", het ondubbelzinnige standpunt over de Palestijnse staat. Maar alleen de minister weet dat dit niet genoeg is. Dit zijn woorden die niet gevolgd worden door enige actie, zelfs niet in beloftes en goede bedoelingen. Sancties, jazeker, maar alleen tegen kolonisten die zich schuldig maken aan werkelijk gewelddadig gedrag. Bereidheid om te luisteren naar de voorstellen van president Von der Leyen , die zal vragen om de handelsovereenkomst tussen de EU en Israël op te zeggen, jazeker, natuurlijk. Maar zonder enige toezegging om het voorstel te accepteren en in werkelijkheid zelfs zonder enige intentie daartoe. En zelfs niet om de Palestijnse staat te erkennen, omdat " het erkennen van een staat zonder eerst de voorwaarden voor de geboorte ervan te scheppen geen effect zou hebben ". De Italiaanse minister kondigt aan dat hij contact heeft opgenomen met zijn Israëlische ambtgenoot Sa'ar om aan te bevelen de rechten te respecteren van alle Italianen die met de vloot naar Gaza varen, en in het bijzonder van de vier parlementariërs aan boord. Uiteraard is " diplomatieke en consulaire bijstand " gegarandeerd. Niets meer, en dat is heel weinig.

Over de crisis in Oekraïne is Tajani slechts iets concreter. Ook hier wemelt het van de gescripte verklaringen, te beginnen met de " aanval op de veiligheid van het gehele Euro-Atlantische gebied " die de inval van die Russische drones vertegenwoordigt. Er is hier iets concreets, hoewel zeker niet onverwachts: de sancties, dat negentiende pakket dat Italië nu van harte steunt. Het is de druk die heel Europa op Rusland uitoefent, en Italië, dat naar verluidt bereid is zijn soldaten op een vredesmissie in Gaza te sturen, is helemaal niet klaar voor Oekraïne. Het standpunt van Italië, met of zonder drones, blijft ongewijzigd: geen missie, veiligheidsgaranties toevertrouwd aan de uitbreiding van artikel 5 van het NAVO-verdrag naar Kiev. Wat echter wel is veranderd, is het kader, ook al maakt de minister uiteraard geen melding van deze gevaarlijke verschuiving die gaande is. Gisteren sloot Polen zijn luchtruim gedeeltelijk, net als de Baltische staten. Ursula von der Leyen heeft de oorverdovende oorlogsdrums geblazen. De analyse van de NAVO verklaart de droneaanvallen boven Polen als een koelbloedige poging om de reactiesnelheid van de NAVO te testen. De NAVO reageerde door dezelfde drones neer te halen met vliegtuigen uit verschillende landen, waaronder Italië. Al met al heeft het besluit om zo snel mogelijk troepen naar Oekraïne te sturen in twee dagen meer vooruitgang geboekt dan Macron , Kaja Kallas en Von der Leyen zelf in twee maanden.

VAN

David Romoli